Toen en nu
De Ronde van Wolder was in de jaren zeventig en tachtig een befaamde wielerwedstrijd. Het glooiende parcours met als scherprechter de beklimming van de Louwberg stond garant voor prachtige en loodzware wedstrijden. Jaarlijks waren er wedstrijden voor nieuwelingen, junioren, amateurs en incidenteel ook voor dames. Bekende winnaars waren Ad Wijnands, Raymond Meijs, Leontien van Moorsel en Max van Heeswijk.
Helaas kreeg de organisatie de zaken eind jaren tachtig niet meer rond en is de wielerronde jarenlang niet meer verreden. Initiatiefnemers Ron Pepels en Sanne Voorzee zijn medio 2007 druk in de weer geweest om de haalbaarheid van een doorstart te onderzoeken. Dit heeft geresulteerd in de oprichting van de Stichting Wielerronde Wolder en uiteindelijk in de eerste editie van de 'nieuwe' Ronde van Wolder op 6 juli 2008.
Heeft u wetenswaardigheiden, foto's of ander materiaal van de vroegere edities van de Ronde van Wolder, neem dan contact op met de organisatie.
Onderstaand verhaal is ingezonden door de heer Wil Lem en begin 2007 gepubliceerd in het magazine 'Wolderse Mo(nu)menten':
Wie weet nog dat er, alweer tientallen jaren geleden, ieder jaar een heuse wielerronde van Wolder werd verreden? Hierbij een korte impressie van het verloop van zo’n ronde:
Het begon er ieder jaar mee dat een tweetal organisatoren, enkele weken voor het weekend dat de ronde zou plaatsvinden, alle bewoners langs het parcours en de omliggende straten bezochten om hun medewerking te vragen en hun auto’s liefst buiten het af te zetten gebied te parkeren en zich alvast te verontschuldigen voor de mogelijk slechte bereikbaarheid gedurende de ronde en eventuele andere overlast en het feit dat er vorig jaar nogal veel afval, zoals lege flessen en andere verpakkingen waren achtergebleven. Dit jaar zouden ze beslist aan alle deelnemers vragen hun troep mee te nemen. Vlak voor ze vertrokken werd er nog gauw om een bijdrage gevraagd voor de organisatie, want alles werd steeds maar duurder.
En dan op de zaterdagmorgen werd met de voorbereidingen begonnen. Op strategische plaatsen werden alvast dranghekken neergezet, strobalen aangevoerd en palen in de grond gedreven, die door kabels werden verbonden en voorzien van luidsprekers. ’s Middags was het "test, test” niet van de lucht.
Op zondagmorgen begon het echte werk: Het parcours werd afgezet, de kassa’s geïnstalleerd en de baancommissarissen geïnstrueerd. Op de Médoclaan, waar de start en finish was voorzien, werd een dikke kalkstreep aangebracht. Een echte Engelse dubbeldeksbus, eigendom van de plaatselijke krant, vond hierbij een plaatsje. Ze was bestemd voor de jury, de pers en de speaker. Deze begon al snel weer met “test, test” om de installatie nogmaals te controleren. Tegenover de bus stond een bescheiden bar met tapinstallatie en ook daar werd onmiddellijk de kwaliteit van de installatie en de smaak van het pils beproefd.
Inmiddels verschenen de eerste jonge renners met hun ouders. De auto’s werden in de omliggende straten geparkeerd en veranderd in kleedlokalen en technische werkplaatsen. De rennertjes kleedden zich om achter in de auto, waarna zij -zittend op de achterbank met hun benen buiten boord bengelend- door hun moeder werden gesoigneerd, hetgeen er meestal op neer kwam dat ze met voldoende olie werden ingesmeerd. Vader haalde ondertussen de fiets uit de achterbak zette hem in elkaar en bracht ook de fiets in topconditie met links en rechts een druppeltje olie, hopelijk van een ander merk. Direct na de laatste mis in de kerk werd dan het startschot gegeven voor de eerste categorie, de junioren, gevolgd door alle andere (liefhebbers, amateurs enz., te veel om op te noemen). Of er al dames meereden weet ik niet meer. Voorop, bij alle rondes, reed een motorrijder om de komst van de kopgroep bij het publiek en de baancommissarissen aan te kondigen. Deze motard reed, uit hobby, toch maar enkele honderden malen het rondje Médoclaan, Pletzersstraat, Vroenhovenweg, Pommerollaan. Ondertussen kwamen de meer ervaren coureurs aan. Deze namen geen genoegen meer met de auto als verkleedplaats, maar belden bij de omwoners aan met het verzoek de garage te mogen gebruiken. En als ze dan toch binnen waren verzochten ze of ze misschien even van het toilet gebruik konden maken. En na de race een douche zou ook wel prettig zijn. In de garage stalden ze hun spullen uit en ook hier werd uitgebreid met kajoepoethi-olie gesmeerd. De garage stonk er weken later nog naar. De jonge renners, die hun rondjes hadden verreden, werden inmiddels in de auto gewassen en omgekleed en uitvoerig geprezen of bemoedigend toegesproken, afhankelijk van de behaalde resultaten. Vader verzorgde de fiets en borg hem op in de achterbak en men trok weer huiswaarts.
Inmiddels verliepen de diverse races voorspoedig. De speaker was in topvorm. Hij moedigde de renners aan, vertelde de prestaties van iedere koploper in andere koersen (zijn palmares) en bracht ook het publiek tot enthousiasme. Vlak voor iedere doorgang maakte hij de uitgeloofde premies bekend voor degene die het eerst over de streep kwam. De premies waren opgehaald door de organisatie. Naast de kasteleins van de plaatselijke cafés, die bij de organisatie betrokken waren, loofde ook de Wolderse middenstand (bakkerij Thijssen, bakkerij Renkens, tankstation Collas enz.) premies uit. Zelfs de bekende Vroenhovense cafés (de Reserve, bij Jefke en Benelux) lieten zich niet onbetuigd. Tegen het einde van de middag werden er zelfs door het publiek ludieke premies uitgeloofd voor bijvoorbeeld de laatst doorkomende renner van een ronde. Zo rond zes uur eindigde het officiële gedeelte van de koers. De laatste winnaars werden gehuldigd, de moeders gingen alvast naar huis om te koken, de vaders pakten er nog eentje, want het vat moest toch leeg en de organisatoren restte het opruimen en de administratie.
Zo verliep in mijn herinnering ieder jaar de Wielerronde van Wolder van begin jaren zeventig tot ongeveer 1988. Toen verschenen de organisatoren niet meer op huisbezoek en de ronde werd niet meer verreden. Naast de bobbels, die in de straten werden aangebracht en het koersen bemoeilijkten, wisselden enkele café's van eigenaar, waardoor de animo voor verdere organisatie verdween.
De Ronde van Wolder was in de jaren zeventig en tachtig een befaamde wielerwedstrijd. Het glooiende parcours met als scherprechter de beklimming van de Louwberg stond garant voor prachtige en loodzware wedstrijden. Jaarlijks waren er wedstrijden voor nieuwelingen, junioren, amateurs en incidenteel ook voor dames. Bekende winnaars waren Ad Wijnands, Raymond Meijs, Leontien van Moorsel en Max van Heeswijk.
Helaas kreeg de organisatie de zaken eind jaren tachtig niet meer rond en is de wielerronde jarenlang niet meer verreden. Initiatiefnemers Ron Pepels en Sanne Voorzee zijn medio 2007 druk in de weer geweest om de haalbaarheid van een doorstart te onderzoeken. Dit heeft geresulteerd in de oprichting van de Stichting Wielerronde Wolder en uiteindelijk in de eerste editie van de 'nieuwe' Ronde van Wolder op 6 juli 2008.
Heeft u wetenswaardigheiden, foto's of ander materiaal van de vroegere edities van de Ronde van Wolder, neem dan contact op met de organisatie.
|
|
Onderstaand verhaal is ingezonden door de heer Wil Lem en begin 2007 gepubliceerd in het magazine 'Wolderse Mo(nu)menten':
Wie weet nog dat er, alweer tientallen jaren geleden, ieder jaar een heuse wielerronde van Wolder werd verreden? Hierbij een korte impressie van het verloop van zo’n ronde:
Het begon er ieder jaar mee dat een tweetal organisatoren, enkele weken voor het weekend dat de ronde zou plaatsvinden, alle bewoners langs het parcours en de omliggende straten bezochten om hun medewerking te vragen en hun auto’s liefst buiten het af te zetten gebied te parkeren en zich alvast te verontschuldigen voor de mogelijk slechte bereikbaarheid gedurende de ronde en eventuele andere overlast en het feit dat er vorig jaar nogal veel afval, zoals lege flessen en andere verpakkingen waren achtergebleven. Dit jaar zouden ze beslist aan alle deelnemers vragen hun troep mee te nemen. Vlak voor ze vertrokken werd er nog gauw om een bijdrage gevraagd voor de organisatie, want alles werd steeds maar duurder.
En dan op de zaterdagmorgen werd met de voorbereidingen begonnen. Op strategische plaatsen werden alvast dranghekken neergezet, strobalen aangevoerd en palen in de grond gedreven, die door kabels werden verbonden en voorzien van luidsprekers. ’s Middags was het "test, test” niet van de lucht.
Op zondagmorgen begon het echte werk: Het parcours werd afgezet, de kassa’s geïnstalleerd en de baancommissarissen geïnstrueerd. Op de Médoclaan, waar de start en finish was voorzien, werd een dikke kalkstreep aangebracht. Een echte Engelse dubbeldeksbus, eigendom van de plaatselijke krant, vond hierbij een plaatsje. Ze was bestemd voor de jury, de pers en de speaker. Deze begon al snel weer met “test, test” om de installatie nogmaals te controleren. Tegenover de bus stond een bescheiden bar met tapinstallatie en ook daar werd onmiddellijk de kwaliteit van de installatie en de smaak van het pils beproefd.
Inmiddels verschenen de eerste jonge renners met hun ouders. De auto’s werden in de omliggende straten geparkeerd en veranderd in kleedlokalen en technische werkplaatsen. De rennertjes kleedden zich om achter in de auto, waarna zij -zittend op de achterbank met hun benen buiten boord bengelend- door hun moeder werden gesoigneerd, hetgeen er meestal op neer kwam dat ze met voldoende olie werden ingesmeerd. Vader haalde ondertussen de fiets uit de achterbak zette hem in elkaar en bracht ook de fiets in topconditie met links en rechts een druppeltje olie, hopelijk van een ander merk. Direct na de laatste mis in de kerk werd dan het startschot gegeven voor de eerste categorie, de junioren, gevolgd door alle andere (liefhebbers, amateurs enz., te veel om op te noemen). Of er al dames meereden weet ik niet meer. Voorop, bij alle rondes, reed een motorrijder om de komst van de kopgroep bij het publiek en de baancommissarissen aan te kondigen. Deze motard reed, uit hobby, toch maar enkele honderden malen het rondje Médoclaan, Pletzersstraat, Vroenhovenweg, Pommerollaan. Ondertussen kwamen de meer ervaren coureurs aan. Deze namen geen genoegen meer met de auto als verkleedplaats, maar belden bij de omwoners aan met het verzoek de garage te mogen gebruiken. En als ze dan toch binnen waren verzochten ze of ze misschien even van het toilet gebruik konden maken. En na de race een douche zou ook wel prettig zijn. In de garage stalden ze hun spullen uit en ook hier werd uitgebreid met kajoepoethi-olie gesmeerd. De garage stonk er weken later nog naar. De jonge renners, die hun rondjes hadden verreden, werden inmiddels in de auto gewassen en omgekleed en uitvoerig geprezen of bemoedigend toegesproken, afhankelijk van de behaalde resultaten. Vader verzorgde de fiets en borg hem op in de achterbak en men trok weer huiswaarts.
Inmiddels verliepen de diverse races voorspoedig. De speaker was in topvorm. Hij moedigde de renners aan, vertelde de prestaties van iedere koploper in andere koersen (zijn palmares) en bracht ook het publiek tot enthousiasme. Vlak voor iedere doorgang maakte hij de uitgeloofde premies bekend voor degene die het eerst over de streep kwam. De premies waren opgehaald door de organisatie. Naast de kasteleins van de plaatselijke cafés, die bij de organisatie betrokken waren, loofde ook de Wolderse middenstand (bakkerij Thijssen, bakkerij Renkens, tankstation Collas enz.) premies uit. Zelfs de bekende Vroenhovense cafés (de Reserve, bij Jefke en Benelux) lieten zich niet onbetuigd. Tegen het einde van de middag werden er zelfs door het publiek ludieke premies uitgeloofd voor bijvoorbeeld de laatst doorkomende renner van een ronde. Zo rond zes uur eindigde het officiële gedeelte van de koers. De laatste winnaars werden gehuldigd, de moeders gingen alvast naar huis om te koken, de vaders pakten er nog eentje, want het vat moest toch leeg en de organisatoren restte het opruimen en de administratie.
Zo verliep in mijn herinnering ieder jaar de Wielerronde van Wolder van begin jaren zeventig tot ongeveer 1988. Toen verschenen de organisatoren niet meer op huisbezoek en de ronde werd niet meer verreden. Naast de bobbels, die in de straten werden aangebracht en het koersen bemoeilijkten, wisselden enkele café's van eigenaar, waardoor de animo voor verdere organisatie verdween.